La véndricénë li bbaffe fa liccà Li prodottë all’ Abruzzë ci sta ’nquantità, ‘ngi manghë niente, zi dà gustà. Ficatazzë, prosciùttë e lummellë, furmàggë, saggiccë e ‘ndurcinéllë. Pricòchë, maccarùnë, montepuggianë brodettë, scapècë e zafferànë. Ma sta na cosë che pi nnù è nu vandë, e piacë proprië a tutte quandë. Stémë a parlà di la gustosë vendricìnë, nu salàme che nin ci sta cchiù genuìne. Finocchiettë, peperoncìnë, filettë di maiàlë, nu cconë di grassë e poche sàlë. Cinquë mesë li mettë a la candinë, nin sì chi ti magnë la matìnë. Na bbellë fellë ‘nmezzë a lu panë, ti fa sta bbonë na settimànë. Li bbaffë ti fa liccà. E’ bbonë la vendricinë, é la verità. Evvivë, evvivë lu maiale! È lu migliòrë di tutte l’animàlë. I vo bbenë pure Sand’ Andònië, ca scacciàtë pùre lu demònië. Caccë ssà vendricìnë, magnàmë a crepapéllë! Mò é lu muméndë, la vìtë è cchiù bbellë. Michele Molino