La mariunétte Na squille di tròmbe, le mariunétte ‘n piazze! Currète ! La ruèlle rimbòmbe. Uaiòne cundénde gné pazze. Lu quartière subbite s’animàve, céce ascàte, pezze di fradòne, arrète a zi Gualberte zi jàve. Pure zi Rocche làsse lu pendòne. L’arie càlle, fére lu favònie, già preparàte lu telòne, ere nu mezze pandemònie, s’attaccave pure na canzòne. Zi Gualbérte dave lu segnàle, subbite cumbarìve Arlecchine, Giandùie che tinève nu vicàle, Pugginelle che iettàve li quatrìne. Ecche lu diàvèle tentatòre ‘nghì ddu corne abberritàte, strette a li màne nu turtòre e ffa scruccà li custàte. Ride la ggende pe la cundendezze Èmmò c’aspette lu Carnivàle! Pè vvidè sti mariunétte, nu spettacole che ‘nté uàle. Mò li tembe s’è cagnàte nni ffa feste li burattine. La ggende si l’è scurdàte nno và ‘nsonne a li bambìne. Stanne appese a la candìne affilàte gné suldàte. Come ride Arlecchine Sotte li baffe spilacchiate. Statte sicùre ch’à lu cchiù bbelle sa ripresénde Pugginélle, e, nghì la fruste di vacchette ti fa sbàtte li hanghétte. Michele Molino