Zì Jnnàrë lu pisciaròlë Appene l’albe arischiaràvë partìve da Vaste zi Jinnàrë, pì Sànde Sàlve s’incamminàvë. Nu panàrë sopre la còccë, pesce frésche, vive, argindàtë, Rasce, mezzùne e risciulèttë, cianghétte, panòcchie, siccitèllë zumbàvene sopra la cascèttë. Culàve lu sudòre a pisciarèllë, pàsse svèlde gne nu bersaglièrë, La ggende, damò che l’ aspettavë. l’ove a la zinàte pè lu scàmbië, lu sòle da lu mare spundàvë. “Lu puàscë, lu puàscë! Puàscë fràsche!” Strillave a la piàzze zi Jnnàrë. “Accattate lu puàscë! E’ le tréschë!” Tèche di pépë, olie genuìnë, pammadòre, aglie e pitrisénnë, di ddore si gnìve la cucìnë. Mò lu pésce si trove a tunnillatë, ‘n mare ‘nzì va cchiù ‘nghì la parànzë. La ggende cerche pesce preggiatë. Ah! Chi lu témbe di zì Jinnàrë ! Ddu risciulétte, ràsce, cianghèttë, piscàte poche fa da lu màrë! Lu ddore profumàve la ruéllë. Li bbaffe ti leccàve fine a sérë, e po’, bicchiére di vìne muscatéllë. Ma allòre ere tutte cchiù genuìnë, bbastàve pòche pi sta cundèndë, lu pésce adduràve de quaraìnë. Michele Molino